Powstanie parafii przodkowskiej sięga korzeniami początków XIII wieku. Założycielem parafii był któryś z książąt pomorskich, wyłączając ją z istniejącej parafii żukowskiej, między 1201 – 1209 ( w czasie rządów bpa Ogierza). W okresie reformacji dwukrotnie kościołem i parafią zawładnęli Luteranie, którym tyleż razy była odbierana. W 1596 r. przyłączono ją jako wikariat lokalny do parafii Kielno. Parafię wskrzeszono na mocy dekretu bpa Jana Nepomucena Marwicza dnia 26 grudnia 1866 roku. W roku 2016 parafia będzie obchodziła 150 – lecie ponownego wskrzeszenia samodzielności. Administracyjnie parafia Przodkowo od początku swego istnienia należała do diecezji włocławskiej, do archidiakonatu pomorskiego. Mocą bulli Piusa VII z dnia 16 lipca 1821 roku ,, De salute animarum” do diecezji chełmińskiej, a mocą bulli Jana Pawła II z dnia 25.03 1992 roku ,, Totud Tuus Poloniae populus” do diecezji pelplińskiej. Parafia Przodkowo w swej historii należała do dekanatu mirachowskiego, gdańskiego, żukowskiego a od 1 stycznia 1982 roku do dekanatu kartuskiego. Z parafii Przodkowo w 1927 roku powstała nowa parafia Pomieczyno ( obecnie archidiecezja gdańska), a od 1 października 2000 roku wyłączono część parafii i włączono do nowopowstałej parafii w Grzybnie ( Bielawy, Brzeziny, Szarłata i część Kobysewa).
HISTORIA
XIII w. – założenie parafii przez któregoś z książąt pomorskich
1580 – żona Wejhera funduje nowy kościół (również drewniany)
( w czasie reformacji kościół zajęli luteranie – przez 19 lat)
1596 – przyłączono kościół i parafię jako filię do parafii w Kielnie
29.XII.1866 – Ks. Bp Jan Nepomucen Marwicz wskrzesił na nowo parafię
1874-78 – budowa nowego kościoła (stan obecny)
25.IX.1910 – konsekracja kościoła i ołtarzy przez Ks. Bp. Jakuba Klundera
15.11.1927 – wydzielono z parafii Przodkowo nową parafię św. Józefa w Pomieczynie
styczeń/luty 1945 – w kościele nocują więźniowie z „Marszu śmierci” obozu Stutthof.
08.12.2000 – z części parafii powstaje nowa parafia p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP w Grzybnie
25.IX.2010 – 100-lecie konsekracji kościoła. Ks. Bp Jan Bernard Szlaga konsekrował nowy ołtarz
Remonty i malowanie kościoła: 1931, 1970, 2010.
Odpusty:
2 lipca – wykupiony od gradobicia
Pierwsza niedziela października – M.B. Różańcowej
30 listopada – św. Andrzeja Ap.
DUSZPASTERZE
Diecezja pelplińska
Biskup Diecezjalny – J. E. Ks. Bp Ryszard Kasyna
Biskup Pomocniczy – J. E. Ks. Bp Arkadiusz Okroj
Biskup Senior – J. E. Ks. Bp Piotr Krupa
Dekanat kartuski
Dziekan – Ks. Prałat Piotr Krupiński
Wicedziekan – Ks. Prałat Marek Trybowski
Parafia Przodkowo
Ks. Proboszcz Wacław Mielewczyk
Data i miejsce urodzenia: 6.03.1960 r. w Pierszczewie
Zainteresowania: piłka nożna, wędkarstwo, pielgrzymki
Rodzinna parafia: Gołubie
Rok święceń: 1985
W parafii Przodkowo od: 2004 r.
Poprzednie placówki: Zblewo, Grudziądz – Mniszek, Tczew – św. Józef, Wielki Komorsk
Ks. Wikariusz Marcin Sikorski
Data i miejsce urodzenia: 05.01.1983 w Chojnicach
Zainteresowania: Koszykówka, wycieczki rowerowe.
Rodzinna parafia: Brusy
Rok święceń: 2010
W parafii Przodkowo od: 20. 08. 2020 r.
Poprzednie placówki: Starogard Gd.; Kościerzyna, Świecie.
Nadzwyczajni Szafarze Komunii Świętej
Dużą radością cieszy się posługa Nadzwyczajnych Szafarzy Komunii Świętej:
Jarosław Kunikowski – od 17 grudnia 2006 r.
Jan Krefta – od 17 grudnia 2006 r.
Zbigniew Leszczyński – od 12 grudnia 2010 r.
Tadeusz Szwaba – od 12 grudnia 2010 r.
Grzegorz Heft – od 12 grudnia 2010 r.
Św. Andrzej Apostoł
Był rybakiem pochodzącym z Betsaidy Galilejskiej. Razem ze swym bratem Szymonem osiadł później w Kafarnaum.
„Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz?» Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» – to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa” (J 1,38–42).
Był uczniem Jana Chrzciciela. Jednak gdy Jan wskazując na przechodzącego Jezusa powiedział: „Oto Baranek Boży”, bez wahania poszedł na nieznanym jeszcze wówczas niemal nikomu Zbawicielem. Musiał być człowiekiem dociekliwym i szybko pojmującym, skoro w ciągu zaledwie jednego dnia wspólnego przebywania rozpoznał w Jezusie Mesjasza. Święty Jan Chryzostom (ok. 350–407) również zwrócił uwagę na to, że w ciągu kilku godzin Andrzej dowiedział się wielu rzeczy o nowo poznanym rabbim. Podkreślił, że Andrzej uzyskanych „skarbów” wiedzy nie zachował dla siebie, lecz czym prędzej pobiegł i podzielił się nimi ze swym bratem Szymonem. Nie tylko mu opowiedział, co zobaczył i czego zdołał się dowiedzieć, ale przyprowadził Szymona do Jezusa. Był świadkiem nadania Szymonowi przez Chrystusa nowego imienia: Kefas – Piotr. Był również świadkiem pierwszego znaku uczynionego przez Mistrza z Nazaretu w Kanie Galilejskiej.
Szymon nie był jedynym człowiekiem, który poznał Jezusa dzięki Andrzejowi Apostołowi. Razem z Filipem Apostołem (również wywodzącym się z Betsaidy) Andrzej przyprowadził do Chrystusa pogan, którzy chcieli Go zobaczyć. Święty Jan Ewangelista tak opisał to wydarzenie: „Wśród tych, którzy przybyli, aby oddać pokłon (Bogu) w czasie święta, byli też niektórzy Grecy. Oni więc przystąpili do Filipa, pochodzącego z Betsaidy Galilejskiej, i prosili go mówiąc: «Panie, chcemy ujrzeć Jezusa». Filip poszedł i powiedział Andrzejowi. Z kolei Andrzej i Filip poszli i powiedzieli Jezusowi. A Jezus dał im taką odpowiedź: «Nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy»” (J 12,20–23).
Święty Andrzej Apostoł ma też swój udział w cudzie rozmnożenia przez Jezusa chleba. Według św. Jana Ewangelisty odbyło się wszystko w następujący sposób: „Kiedy Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą do Niego, rzekł do Filipa: «Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?» A mówił to wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co miał czynić. Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać». Jeden z uczniów Jego, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?»” (J 6,5–9).
Święty Marek Ewangelista opisał, jak Andrzej wraz z Piotrem, Jakubem i Janem zadawał Jezusowi szczegółowe pytania dotyczące końca świata (por. MK 13,3–4).
O silnym zainteresowaniu się osobą św. Andrzeja pierwotnej tradycji chrześcijańskiej świadczą także apokryfy. Do najciekawszych należą Dzieje Andrzeja z II i II wieku oraz Męka Andrzeja z IV wieku. Według nich św. Andrzej udał się po Zesłaniu Ducha Świętego do Achai, gdzie naukę swoją poparł wielu cudami (uzdrawiał chorych, wypędzał czartów z opętanych, nawet wskrzeszał umarłych), które zyskały mu mnóstwo neofitów. Kiedy przybył do miasta Patras na Peloponezie, został aresztowany przez namiestnika rzymskiego, który skazał Apostoła na ukrzyżowanie.
Św. Andrzej z radością przyjął ten rodzaj śmierci, który go tak bardzo upodobniał do Pana Jezusa. Według tychże apokryfów, męczeństwo św. Andrzeja odbyło się publicznie wobec 12 000 ludzi. W tłumie tym miał być obecny także brat rzymskiego namiestnika. Wszyscy żądali uwolnienia Apostoła. Ale ku zdumieniu wszystkich św. Andrzej wołał: „Panie, Jezu Chryste, nie dozwól, żeby mię zdjęto z krzyża, zanim nie oddam Ci mojej duszy”. Kiedy to mówił olśniewająca jasność go otoczyła, tak iż na Apostoła nie można było patrzeć. Trwało to około pół godziny. Kiedy jasność ustała, święty Andrzej już nie żył. Według ustnego podania krzyż miał postać litery X, dlatego krzyż w tej postaci zwykło się nazywać „krzyżem św. Andrzeja”. Tradycja podaje że śmierć Apostoła nastąpiła 30 listopada ok. 65 roku po narodzeniu Chrystusa. Pierwszy kościół ku czci św. Andrzeja Apostoła wystawiono w Konstantynopolu w roku 357. W Polsce znajduje się 121 kościołów których patronem jest św. Andrzej, wśród nich najstarszy w Krakowie kościół romański przy ul. Grodzkiej. Św. Andrzej Apostoł jest patronem podróżnych, rybaków, rzeźników i rycerzy.